Bir Zamanlar'' Saadet'' vardı...

Selanikten Keşan'a göçmüş;uzun boylu,beyaz tenlı gencecik bir kız evlenmiş barklanmış,beş evlat büyütmüş zorluklar içinde...
O benim anneannem;on iki sene önce ayrıldığım anneannem..Yeşil sürmeli gözlerinin arkasında hüznü saklayan kadın..Özlendin anne,anneanne,mahallenin Saadet ablası...!
Ne zaman ezilmiş bir kadın görsem sen aklıma gelirsin.Yaşamak istedi...klerin,yapmak isteyip de yapamadıkların belki pişmanlıkların ya da yarım kalan mutluluklar...Söyleyemediklerini söylemeyi çok isterdim bugün...
Mazlumdu anneannem,fazlaca iyi niyetli,merhametli,vicdanlıydı.Öle şimdiki kadınlar gibi bencil değildi,hor görmezdi kimseyi,kibiri,kini bilmezdi.Hani lafınızı esirgemezsiniz ya!.İşte benim anneannem öyle değildi...Oğluna nasıl da düşkündü çok merak ederdi gelinini,damatları kızlarından daha fazla korurdu.Yaşasaydı şimdilerde taşlaşmış o kalpleri yumuşatmayı da bilirdi..
Ne çok şey varmış aslında ondan öğrendiğim..Ne çok şeyde anar oldum onu.Evinin merdivenlerinde bizi karşıladığı günleri hatırlıyorum zaman zaman...Biliyor musun rüyamda yine aynı yerdesın,yine o dingin mahsun halinle...ibadeti,duaları bu kadar çok sevmemin sebebi de sensin...
Yine Ağustos yine hüzün ve özlem...Nur içinde yat anneannecim,mekanın cennet olsun!

GAMZE YAPICI CAN